Mampong, plaats van bestemming!

Akwabaa, welkom in Mampong!

Toen we hier aankwamen drong de cultuurshock pas echt tot me door. Het guesthouse is zo anders dan ik gewend ben in Nederland. Het overviel me allemaal een beetje en ik had het even moeilijk. Gelukkig was daar Karlijn om mij te troosten. Echt tijd om lang te treuren was er niet. We moesten boodschappen gaan halen in een winkeltje genaamd Peace and love. Een soort container met overal spullen. We wisten niet waar we moesten kijken. De vrouw die er werkte was erg aardig en we moesten snel weer langskomen. Daarna zijn we naar de vodafone winkel geweest. Wat je een winkel kunt noemen. Een klein hokje met een bureau en 4 stoeltjes. Overal waar je hier binnenkomt, moet je gaan zitten. Daar zaten we dus, 3 obruni’s (zo worden blanken hier genoemd) op een rijtje. Richmond heeft ervoor gezorgd dat we allemaal een dongel kregen met wat mb’s erop. Komt er een man binnen gelopen en zegt: ‘Can I choose one?’. Hahah natuurlijk wie wil je? Alles geregeld en op naar het schooltje. In de auto over de enige straat, met veel gaten in de weg, in dit dorpje. We moesten een hele steile heuvel afrijden, al een hele survival tocht op zich. En in de verte konden we de school al zien. Deze heuvel moeten wij straks iedere dag naar stage gaan lopen. We hebben even rondgekeken en zijn daarna gaan lunchen. Een heel gezellig tentje met veel kleurtjes. Hier hebben we lekker kip met friet gegeten, heerlijk! Daarna zijn we teruggegaan naar het guesthouse om eindelijk onze koffers uit te pakken. Helaas gaat niets hier zoals je hoopt. Daar was Emanuel, de man die de contacten regelt met de school. Hij kwam ook even kennis met ons maken. Hierna konden we dan eindelijk onze koffers gaan uitpakken. Ik zag door de bomen het bos niet meer, dus gelukkig sprong daar Karlijn weer bij. Ze heeft me geholpen mijn koffer uit te pakken en de kamer meer thuis te maken. Alle kaartjes die ik van jullie heb gekregen heb ik op de muur gehangen. Heel leuk om dit terug te lezen en zo voelt het toch een klein beetje als thuis. Daarna zijn we gaan koken in de ‘geweldige’ keuken hier. Het is een klein keukentje met een aanrecht, een fornuis, twee magnetrons en een koelkast. Heerlijk vol met mieren! Ze lopen echt overal. Vlees komen we niet tekort. Alles is ook erg vies. Verstand op nul en koken. We hadden wat broodjes gehaald en knakworstjes. De knakworstjes moesten natuurlijk wel warm gemaakt worden. Dat was weer een heel avontuur. Ik draai het gas op en Karlijn hield te lucifer erbij. POEF! Gelijk een steekvlam, dat werkt hier dus niet als thuis. Gelukkig wel het gas aan en hebben we heerlijk kunnen eten. Iedereen was nu wel moe en we zijn gaan slapen. Voor het eerst in een klamboe, was toch wel gezellig zo in je eigen tentje.

De volgende dag werden we om kwart over 8 op het schooltje verwacht. Richmond heeft ons opgehaald en we zijn er lopend heengegaan, zodat wij ook de weg weten de volgende keer. Heel leuk om de school te zien. De klassen zien er zo leuk uit met al die kindjes op houten bankjes. Voorzichtig wordt er naar ons gezwaaid. Wat een schatten van kinderen! Daarna zijn we naar de directeur van de school geweest, een erg aardige man. Maandag gaan we aan onze eerste stagedag beginnen, ik ben heel erg benieuwd. Alle stress viel gelukkig van mij af na deze ontmoeting. Nu had ik niks meer om zenuwachtig voor te zijn! Je leeft hier echt dag bij dag, heerlijk. We worden de hele dag op sleeptouw genomen en hebben geen idee waar we steeds heengaan. We moesten naar een man van het onderwijs of zo iets. Daar hebben we denk ik wel anderhalf uur binnen gezeten en daar was hij dan eindelijk. Een soort directeur van alle scholen in de dit gebied. Hij heeft kennis met ons gemaakt en maakte wat grapjes. Hij vertelde dat hij het leuk vond dat we er waren en dacht dat we er 2 jaar zouden blijven. Haha, nee sorry meneer maar 3 maanden, dat is al lang genoeg. Daarna zijn we weer naar het guesthouse gegaan. Even wat tijd voor onszelf om te relaxen van alle indrukken van de dag. Met een laptopje zitten we op de veranda voor ons guesthouse. En ineens is het hier dan donker, dat gaat zo snel. Karlijn en Sanne zijn sportief aan het springtouwen. De ‘baas’ van ons guesthouse, Richard, kwam gezellig meedoen. Wij vermaken ons ‘nog’ wel hier!
Ik ben benieuwd wat ze dit weekend voor ons in petto hebben! Jullie zullen het horen!

Liefs, xxxxxxxxxxxxxxx