Eerste dagen in Ghana

Goodbye Nederland, Hello Ghana!
De dag begon al goed, bijna de bus gemist naar het station. Fantastisch, zul je net zien: na maanden aftellen mis ik mijn bus, trein en vliegtuig! Gelukkig was mijn broertje daar om me een beetje bij te staan. Ik ben blij dat hij zichzelf heeft kunnen vermaken met zijn telefoontje, want ik was alles behalve gezellig! Zenuwen en misselijkheid speelden me wel redelijk aan parten. Voor mijn gevoel duurde de bus- en treinreis uren, wat achteraf ook best wel waar bleek: 1 uur en veertig minuten. Samen met mijn broertje stond ik daar: in de galmende hal van Schiphol die naar alle vertrekhallen leidt. Onderweg naar de check-in balie kwam ik Sanne al tegen met de hele family. Sanne al in tranen, maar gelukkig kon er wel een lach op haar gezicht getoverd worden. Met zijn allen liepen we naar de balie en daar stond Karlijn al klaar met haar familie! Leuk om die ook te ontmoeten! Helaas stond mijn familie in de file. Na wat heen en weer gebeld te hebben waren ze daar toch eindelijk met mijn zware koffers. Lieve Marcella kwam mij ook uitzwaaien, daar was ik heel blij mee! Eerst gezellig wat drinken met zijn allen en daarna was het toch echt tijd om afscheid te moeten nemen. Bij het woordje afscheid kwamen de tranen. En ik had nog zo gezegd niet te willen huilen op Schiphol! Iedereen een dikke knuffel gegeven en daarna moesten we door de douane. Laatste keer zwaaien en daar gingen we. Eerst hadden we een overstap op Londen Heathrow, gelukkig was dit maar 1 uur en 20 minuutjes vliegen. Het was wel een groot vliegveld, want we moesten met een metro naar de gate. Daar mochten we nog even wachten en konden we al wat Ghanezen spotten. Twee vrouwen met twee hele schattige baby’s! Toch had ik nog niet echt zin om te gaan. In het vliegtuig hadden we hele chille stoelen. Allemaal een eigen schermpje en op iedere stoel lag een dekentje en een koptelefoon. Karlijn lag heerlijk te slapen in het vliegtuig en ik vermaakte me prima met Sanne. Totdat we last kregen van enige turbulentie. Sanne voelde zich een beetje misselijk en de zakjes lagen al klaar. Helaas bleven zij niet leeg. Met wat hulp van mij en morele steun van Karlijn zijn we de vlucht doorgekomen. Eindelijk waren we aangekomen in Ghana. Daar kwam de warmte ons tegemoet. Op naar de lange rij om ons visum te laten checken. Helaas ging dit niet helemaal gesmeerd. Er was iets mis met het visum van Karlijn. Ik was er al doorheen en mocht niet meer terug. Sanne mocht er ook doorheen en wij hebben samen de koffers gehaald. Sanna weer terug naar Karlijn en ik paste op de bagage. Gelijk werd ik aan gesproken door honderd paarse uniformen. Ze wilde weten waar ik vandaan kwam en of ze mee naar Nederland mochten. Of ze mijn nummer niet even mochten hebben, sorry ik heb geen telefoon. Gelukkig kwamen daar eindelijk Karlijn en Sanne aan! Eindelijk konden we het vliegveld uit. Op zoek naar een man in een oranje T-shirt. We werden al gelijk aangesproken en daar kwam Richmond onze gids aangelopen. Gelijk iedereen omhelzen, onze avond werd al wat leuker. Daarna op zoek naar zijn taxi, met allemaal mannen achter ons aan om ons te helpen met de koffers. We hadden gehoopt op een busje, maar er stond meer één taxi. Hoe gingen we daar nu inpassen? Hup, 3 koffers in de kofferbak, hij kon nog maar net dicht. De andere drie koffers op de achterbank en Karlijn en Sanne er tegenaan gepropt. Ik mocht heerlijk voorin! We keken onze ogen uit. Alles is hier zo anders. Mensen lopen dwars over straat en verkopen van alles. Auto’s rijden overal. Na een, gelukkig, kort ritje kwamen we aan bij het hotel. Daar ging ons avontuur beginnen. We hadden gevraagd om een kamer voor 3 personen, helaas sliepen we allemaal apart. Dit vond ik al spannend. Ik heb dan ook geen oog dicht gedaan die nacht en hoorde van alles. Hanen die kraaien, mensen die voorbij lopen en allerlei ander geluiden. Gelukkig was iedereen al vroeg wakker en konden we gezellig samen ontbijten op bed! Om half 10 zouden we opgehaald worden door Richmond om ons Accra te laten zien. Nu was het licht en konden we alles een stuk beter zien. Je komt echt in een andere wereld terecht. Alles is hier zo anders. Je komt ogen te kort. De wegen zitten vol met gaten en heuveltjes. Mensen lopen tussen de auto’s met mega hoge torens op hun hoofd met eten, drinken en van alles en nog wat. De auto’s rijden waar en wanneer ze willen. Door te toeteren laten ze weten dat ze eraan komen of dat je moet opschieten. Richmond heeft ons echt ontzettend veel laten zien. De rijke buurt en de arme wijken, waar mensen in klein huisjes hutje mutje op elkaar wonen. We hebben de hele reis denk ik 3 blanke mensen gezien. Veel mensen staarden ons aan en wilde onze aandacht. Rotondes zijn hier ook om te gillen. Iedereen propt zich er gewoon tussen. Voorrang krijg je niet dat neem je hier. Richmond zegt dat wij er wel aan wennen na een tijdje. Ons eerste doel was om geld te pinnen. Maar dat ging nog niet zo gemakkelijk. Na ongeveer 5 pinautomaten gehad te hebben, deed er eindelijk één het! Eindelijk konden wij onze cedi’s gaan pinnen. Die hadden we ook weer in de pocket. Onderhand was het al half 3 en konden we eindelijk gaan lunchen. Een heerlijke pizza ging er gemakkelijk in. Daarna hebben we internet en een simkaart gekocht (bij de vodafone winkel!) om te gebruiken in ons guesthouse. We dachten dat ons avontuur er toen opzat, totdat we bij de auto aankwamen. Een wielklem was onze volgende hindernis. Richmond ging het even regelen en wij konden wachten in de heerlijke brandende zon. Alle taxi’s toeterden en wilden ons meenemen. Na 10 keer No thank you, gezegd te hebben kwam daar Richmond weer aan met twee mannen. Die hebben de wielklem er gelukkig weer afgehaald. Nu konden we naar het hotel om nog even te relaxen. Tijd om eindelijk aan mijn blog te beginnen en wat foto’s te nemen. En toen viel de stroom uit, daar stonden we in het donker. Gelukkig hadden we een generator die gelijk werd aangezet. En na een paar minuutjes was alles weer opgelost. Heerlijk rustig avondje gehad en nu tijd om naar bed te gaan. Morgen begint ons avontuur naar onze woonplaats voor 3 maanden. Ik ben heel benieuwd waar we dan terecht komen! Jullie zullen het snel horen!
Liefs uit het warme Accra!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXX
P.S. Vanwege stroomstoringen, bliksem en onweer en de reis naar onze nieuwe bestemming vandaag (24 september) pas mijn eerste blog kunnen plaatsen! Ik hoop dat ik er snel wat foto’s op kan zetten zodat jullie ook een beeld krijgen van hoe het hier is!